Organizatörlerle yaptığım ilk görüşmede, onları bok- sporu konusunda rauntları atlatabileceğime inandırmayı başarmıştım. Pek memnun kalmışlardı, bir psikoloji doçentinin, hem de bir kadın doçentin boksla ilgilenmiş olması hoşlarına gitmişe benziyordu.
Daha sonraki görüşmelerde ise organizatörler benim, böylesine uzmanlık gerektiren bir alanda çok ciddiye alınması gereken bir yarışmacı olabileceğimi kesinlikle saptamış bulunuyorlardı.
Bu da yarışmaya katılabileceğim demekti. Derken ilk yarışma akşamı gelip çattı; bu engeli bir solukta aşıverdim. Savaşım başlamıştı.
Haftalar geçiyor, cevaplandırdığım soruları yeni sorular izliyor ve ben başa doğru güreşiyordum. Her hafta belirli bir parayı kazanıyordum; bu da beni daha da isteklendiriyordu. Benim amacım büyük ödülü kazanmaktı; buna erişebilmek için kazandığım bu küçük, fakat benim olan ödülleri geri çevirip duruyordum.
Yarışmaya katılmazdan önce sürdürdüğüm uzun, yoğun öğrenme döneminde olsun, daha sonra tek tek her programı izleyen birer haftalık aralar sırasında olsun, aklımdan çıkmayan şey, her raundda o güne kadar kazandıklarımı ortaya koymakla göze aldığım riskin büyüklüğüydü.
Ne var ki her yarışmada kendime güvenim biraz daha artıyor, bu güven arttıkça kazancım da o kadar büyüyordu.
DERLEYEN... (EDİTÖR)
İletişim:
[email protected]
Bu makale şu konularla ilgili olabilir :
kişisel gelişim -
engeller -
EN BÜYÜK ENGEL
başlıklı Cemal KONDU
tarafından yazılan yazı 2353 kişi tarafından okundu ve 0 kişi tarafından yorumlandı